มีความเชื่อที่ถ่ายทอดกันต้องมาว่า จีนเป็นต้นกำเนิดของไอศครีมที่มาร์โคโปโลได้พบเห็น
ในศตวรรษที่ 13 และนำกลับไปเผยแพร่ในอิตาลีเรื่องนี้นักประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์แล้วว่าไม่จริง
มาร์โคโปโลมิได้เขียนไว้อย่างนั้น หรือกระทั่งอาจเป็นไปได้ว่า มาร์โคโปโลมิได้ไปเมืองจีนเสียด้วยซ้ำ
แต่เขียนขึ้นจากจินตนาการและการตีความบันทึก
ข้อเขียนของนักเดินทางคนอื่น เอลิซาเบท เดวิดผู้ศึกษาประวัติศาสตร์น้ำแข็งอย่างถึงแก่นยังอ้างว่า แม้จะใช้น้ำแข็งถนอมอาหารและแช่ผลไม้มา
ช้านาน แต่คนจีนก็ไม่เคยมีวัฒนธรรมเครื่องดื่มผสมน้ำแข็ง ก่อนที่จะได้รับอิทธิพลจากฝรั่งต่างชาติ
เมื่อประมาณกว่าร้อยปีที่แล้วพิจารณาจากหลักฐาน และผลการศึกษาทั้งหมดแล้ว ข้อสรุปที่เห็นสอดคล้องกันมากที่สุดก็คือ
เชอร์เบทของตุรกีและเปอร์เซีย ซึ่งเดิมเป็นน้ำผลไม้ปรุงรสหวานหอม หรือไซรัป น้ำผลไม้ราดน้ำแข็งและอาจเติมน้ำด้วยหรือไม่ก็ได้
เป็นจุดเริ่มต้น ของ ไอศกรีมเชอร์เบทแพร่เข้าไปในอิตาลีและฝรั่งเศสในสมัย
ศตวรรษที่ 16 ชาวอิดาลีเรียกว่า sorbetto และ
ฝรั่งเศสเรียก sorbet เฉพาะภาษาอังกฤษเท่านั้นที่เรียก sherbet ล้อตาม serbet ของตุรกี แต่ขณะเดียวกันก็เรียก sorbet ตามแบบฝรั่งเศสด้วย
แม้ในภายหลังที่เครื่องดื่มชนิดนี้ในตะวันตกเปลี่ยนไปแบบเเช่เเข็ง (frozen sherbet) แล้ว ซึ่งต้องกินมิใช่ดื่ม ฝรั่งก็ยังเรียก sherbet หรือ sorbetไอศครีมที่เป็นน้ำนมแช่แข็งเริ่มขึ้นที่ไหนเมื่อไร
ยังสรุปแน่นอนไม่ได้ กระแสหนึ่งว่าไอศครีมเริ่มพัฒนาขึ้นก่อนในอิตาลี สมัยศตวรรษที่ 17 แล้ว
แพร่ไปยังฝรั่งเศส จากนั้นจึงต่อไปยังอังกฤษและประเทศอื่นๆในยุโรป แต่อีกกระแสหนึ่งชี้ว่าอินเดีย
สมัยจักรพรรดิอัคบา (ศตวรรษที่ 16) มีไอศครีมKulfi ซึ่งเป็นน้ำนมเคี่ยวจนข้นแต่งรสและแช่แข็ง
แล้ว โดยรับมาจากถิ่นฐานเดิมของโมกุลในเปอร์เซียอีกทอดหนึ่งในอิตาลีและฝรั่งเศส ไอศครีมและไอศครีมผลไม้
หรือ frozen sherbet แพร่หลายขื้นก่อนในร้านกาแฟซึ่งในยุคนั้นกำลังได้รับความนิยม ขายเครื่องดื่ม
จำพวกชา กาแฟ และช็อกโกแลต ส่วนในอังกฤษกลับเป็นร้านขนมหวาน (confectioners) ที่เริ่มทำ
ไอศครีมขาย เข้าใจว่าในระยะแรกๆไอศครีมคงเป็นครีมหวานแข่แข็งธรรมดา ต่อมาเครื่องปั่นมีคุณภาพมากขึ้น จึงได้เนื้อไอศครีมที่เนียนนุ่มขึ้นเรื่อยๆ
ในศตวรรษที่ 13 และนำกลับไปเผยแพร่ในอิตาลีเรื่องนี้นักประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์แล้วว่าไม่จริง
มาร์โคโปโลมิได้เขียนไว้อย่างนั้น หรือกระทั่งอาจเป็นไปได้ว่า มาร์โคโปโลมิได้ไปเมืองจีนเสียด้วยซ้ำ
แต่เขียนขึ้นจากจินตนาการและการตีความบันทึก
ข้อเขียนของนักเดินทางคนอื่น เอลิซาเบท เดวิดผู้ศึกษาประวัติศาสตร์น้ำแข็งอย่างถึงแก่นยังอ้างว่า แม้จะใช้น้ำแข็งถนอมอาหารและแช่ผลไม้มา
ช้านาน แต่คนจีนก็ไม่เคยมีวัฒนธรรมเครื่องดื่มผสมน้ำแข็ง ก่อนที่จะได้รับอิทธิพลจากฝรั่งต่างชาติ
เมื่อประมาณกว่าร้อยปีที่แล้วพิจารณาจากหลักฐาน และผลการศึกษาทั้งหมดแล้ว ข้อสรุปที่เห็นสอดคล้องกันมากที่สุดก็คือ
เชอร์เบทของตุรกีและเปอร์เซีย ซึ่งเดิมเป็นน้ำผลไม้ปรุงรสหวานหอม หรือไซรัป น้ำผลไม้ราดน้ำแข็งและอาจเติมน้ำด้วยหรือไม่ก็ได้
เป็นจุดเริ่มต้น ของ ไอศกรีมเชอร์เบทแพร่เข้าไปในอิตาลีและฝรั่งเศสในสมัย
ศตวรรษที่ 16 ชาวอิดาลีเรียกว่า sorbetto และ
ฝรั่งเศสเรียก sorbet เฉพาะภาษาอังกฤษเท่านั้นที่เรียก sherbet ล้อตาม serbet ของตุรกี แต่ขณะเดียวกันก็เรียก sorbet ตามแบบฝรั่งเศสด้วย
แม้ในภายหลังที่เครื่องดื่มชนิดนี้ในตะวันตกเปลี่ยนไปแบบเเช่เเข็ง (frozen sherbet) แล้ว ซึ่งต้องกินมิใช่ดื่ม ฝรั่งก็ยังเรียก sherbet หรือ sorbetไอศครีมที่เป็นน้ำนมแช่แข็งเริ่มขึ้นที่ไหนเมื่อไร
ยังสรุปแน่นอนไม่ได้ กระแสหนึ่งว่าไอศครีมเริ่มพัฒนาขึ้นก่อนในอิตาลี สมัยศตวรรษที่ 17 แล้ว
แพร่ไปยังฝรั่งเศส จากนั้นจึงต่อไปยังอังกฤษและประเทศอื่นๆในยุโรป แต่อีกกระแสหนึ่งชี้ว่าอินเดีย
สมัยจักรพรรดิอัคบา (ศตวรรษที่ 16) มีไอศครีมKulfi ซึ่งเป็นน้ำนมเคี่ยวจนข้นแต่งรสและแช่แข็ง
แล้ว โดยรับมาจากถิ่นฐานเดิมของโมกุลในเปอร์เซียอีกทอดหนึ่งในอิตาลีและฝรั่งเศส ไอศครีมและไอศครีมผลไม้
หรือ frozen sherbet แพร่หลายขื้นก่อนในร้านกาแฟซึ่งในยุคนั้นกำลังได้รับความนิยม ขายเครื่องดื่ม
จำพวกชา กาแฟ และช็อกโกแลต ส่วนในอังกฤษกลับเป็นร้านขนมหวาน (confectioners) ที่เริ่มทำ
ไอศครีมขาย เข้าใจว่าในระยะแรกๆไอศครีมคงเป็นครีมหวานแข่แข็งธรรมดา ต่อมาเครื่องปั่นมีคุณภาพมากขึ้น จึงได้เนื้อไอศครีมที่เนียนนุ่มขึ้นเรื่อยๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น